Verdwaald

 Zoals Ilma reeds vertelde hadden we weer een lange reis voor de boeg. Eigenlijk maakt me dat helemaal niets uit want onderweg is vanallles te zien en zo af en toe wegsoezen is ook heerlijk. Dus vol goede moed stappen we weer in onze touringcar. De bergen bedekt met sneeuw blijven ons fascineren en nu het helder is kunnen we de drie bergtoppen inclusief de fishtale duidelijk zien. We willen allemaal nog een unieke foto maken dus wordt er voor gezorgd dat de bus nog 1 keer stopt.
Als een hele horde Japanners stappen we uit op een plek waar een bussen kerkhof is. In de omgeving is weinig moois te bekennen maar de bergtoppen staan fier in de zon op ons te wachten. We struinen door het gras, de modder, de zand en stenen om maar zo dicht mogelijk en zonder obstakels de bergen goed in de lens te krijgen. Al met al neemt dit meer tijd in beslag als dat we gedacht hadden maar de unieke foto hebben we.
We "ploeteren" weer terug door de  rommel en stappen weer in de bus. Het wordt een mooie rit, wederom langs de rivier terug en dan links af richting Nagarkot.
De omgeving is zo fascinerend en mooi en eigenlijk kun je je camera niet wegleggen, hoewel het moeilijk fotograferen is vanuit een rijdende bus.
De chauffeur heeft dan ook haast want hij wil voor een bepaalde tijd door Kathmandu zijn om de " spits" te ontwijken.
Na de lunch moeten we nog ongeveer 2 uur rijden, dus hij houd de voet op het gaspedaal. We passeren een bergpas nadat we via een slingerweg naar boven zijn geklommen. We hebben een hele kundige chauffeur want hij brengt ons heelhuids naar onze bestemming Nagarkot.
De laatste meters hebben we zelf moeten klimmen omdat de bus niet boven kon komen, zo steil was het.
We zitten op 2100 meter hoogte en het uitzicht is prachtig maar het waait heel erg en het is ontzettend koud. Onze kamer is eenvoudig maar voor 1 nacht goed te doen.
We besluiten dan ook om op tijd te gaan eten en te gaan slapen en volgens mij was het half negen toen we in bed lagen.
We besluiten de wekker te zetten op 05:45 uur want we willen vanaf de rooftop de zon op zien komen en hopelijk dan ook nog de besneeuwde bergtoppen zien. 
De zon hebben we gezien helaas de toppen niet, door de bewolking.
Maar het was weer de moeite om vroeg op te staan.
Na het ontbijt kwam een nepalese gids die met ons de trekking zou doen van ongeveer 12 tot 16 km bergafwaarts.
Vol goede moed zijn we te voet vertrokken. Onze bagage hebben we meegegeven met de bus, wat een luxe.
Het was een prachtige afdaling langs de countryside, we zagen hoe de mensen hier in de bergen leven of proberen te overleven. Onze camera's draaien overuren. Je kunt hier letterlijk iedere vierkante cm fotograferen en je komt ogen en oren te kort.
Tevens is het een kunst geworden om tijdens het fotograferen niet proberen te vallen wat mij al twee keer is overkomen. 
Op ongeveer de helft hebben we even een pauze ingelast en de mensen die niet meer verder mee wilden of konden, hadden de mogelijkheid met de bus mee te gaan.
Ik besloot om verder te wandelen en de eerste afdaling ging dwars door het bos en was ook redelijk zwaar. Vanaf een helling heb ik me op mijn achterste laten afzakken dat was gemakkelijk dan te klauteren. Gelukkig heb ik ook hier niets aan overgehouden. 
We waren nog met ongeveer 18 personen en de jonge garde ( die ik de Ferrari's genoemd heb) liepen als jonge honden de hellingen af. De oudere garde ( de oldtimers) deden het in eigen tempo. 
Ik liep zo'n beetje in het midden en genoot van de omgeving en de geuren om me heen. Later heb ik me bij de oldtimers aangesloten en we kuierden naar beneden totdat we op een splitsing kwamen en niemand meer van de Ferrari's te zien was.
Gaan we links of gaan we rechts?
We kozen voor de linkse richting daar een paar locals een groep voorbij had zien komen. We liepen en liepen en de zon brandde op ons gezicht. We moesten in elk geval in Baktahpur uitkomen,  hoe dan ook. Een helling af en een zware helling op maar we moesten volhouden. We waren de andere groep kwijt.
We waren nog met zevenen. Boven aan de helling stond een kraampje waar we even in de schaduw konden zitten en ons " noodrantsoen" konden nuttigen. We sloegen nog wat flessen water in want we hadden echt geen idee hoelang we nog onderweg zouden zijn. Na een korte briefing hoe we nu het beste konden lopen besloten we de verharde weg te nemen want zoals ze hier zeiden, alle wegen leiden naar Baktahpur. Zo gezegd, zo gedaan. Weer met frisse moed vervolgden we onze weg. Sylvia en ik liepen voorop en we zagen een klein bordje met de tekst " Baktahpur 5 km" . Wijselijk hielden we onze mond om de anderen niet te ontmoedigen. 
Als uit de lucht gevallen, stopte een motor voor ons met achterop de Nepalese gids. Ze waren ons gaan zoeken.
De telefoon werd gepakt en er werd naar onze reisleider gebeld. We waren terecht.
Na zo'n 5 minuten stond de bus met onze medereizigers voor onze neus en onder applaus zijn we de bus in gestapt. Iedereen was blij ons te zien.
Ik heb geen moment gedacht dat we niet aan zouden komen, ik wist alleen niet hoelang het ging duren, maar we waren er wel op voorbereid.
Groetjes Dorette